Υπό κανονικές περιστάσεις, το Ολυμπιακό Κίνημα θα ετοιμαζόταν αυτές τις μέρες να μεταβεί στο Τόκιο, ενόψει των 32ων Ολυμπιακών Αγώνων, όμως η πανδημία του COVID-19 έφερε την αναβολή για έναν χρόνο. Αν όλα πάνε καλά, το καλοκαίρι του 2021 τα φώτα όλου του πλανήτη θα πέσουν στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, όταν επιτέλους θα διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Η πρώτη ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Τόκιο έγινε το 1940, η οποία ματαιώθηκε λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1964 οι Αγώνες επιτέλους προσγειώνονται στο Τόκιο, ένα αθλητικό γεγονός που εντυπωσίασε και καθήλωσε εκατομμύρια θεατές.

Αναζητώντας στα ράφια της Βιβλιοθήκης, μπορεί κανείς να βρει την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων στο Τόκιο που όπως παρατηρείται επισκιάζεται στην πορεία των χρόνων από άτυχες στιγμές.

Τόκιο, 1964. Η αποθέωση της οργανώσεως
«Στο Τόκιο είχε ανατεθεί, με απόφαση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, η Ολυμπιάδα του 1940, η οποία ματαιώθηκε λόγω του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Υποψηφιότητα για τη διοργάνωση των 18ων Ολυμπιακών Αγώνων είχαν υποβάλει η Βιέννη, οι Βρυξέλλες και το Ντιτρόιτ, αλλά η ΔΟΕ με νέα απόφαση της έδωσε την εντολή στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας. Η πρώτη -και επιτυχής- διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων σε ασιατική χώρα υπήρξε αυτή του Τόκιο (10 έως 24 Οκτωβρίου 1964). Η επιτυχία της 18ης Ολυμπιάδος θεωρήθηκε θέμα γοήτρου από ολόκληρο τον ιαπωνικό λαό, ακόμη δε περισσότερο από την Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων της χώρας. Οι υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβλήθηκαν από μέρους των Ιαπώνων απέδωσαν…. Έξι εκατομμύρια θεατές, Ιάπωνες και ξένοι, κατέκλυσαν κυριολεκτικώς στάδια, γήπεδα και κολυμβητήρια. Εκατομμύρια ακόμη τηλεθεατές σε όλα σχεδόν τα σημεία της Γης παρακολούθησαν από τηλεόραση του Αγώνες μέσω του δορυφόρου με το όνομα «Σίκνομ 3», ο οποίος τέθηκε σε τροχιά στα τέλη του Αυγούστου του 1964.»
Bibliography: Σκιαδάς, Ε. Γ. (2004). Νεότερη Ελληνική Ολυμπιακή ιστορία : 1894-2004. Αθήνα: Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή.

The games of the XVIIIth Olympiad: Tokyo 1964
“One of the sights one can never forget was the way the Japanese packed the open stadium in the pouring rain, never thinking of getting cold or wet. They came in their thousands in spite of the foul weather, even for the dull qualifying field events, and sat right through it all to the closure in the evening. Would any other nation in the world have done this voluntary? One thinks not. It was a heart-warming sight for those from Britain who have seen only a few hundred spectators attend thrilling finals in glorious sunshine. This was real enthusiasm. The true Olympic spirit.”
“Before I saw Ethiopia’s Abebe Bikila win the Tokyo marathon, the greatest marathon runner I had ever seen was-Abebe Bikila! To win any Olympic marathon is an epic performance, but what made Bikila’s unique was that he was the first man to triumph twice over the 26 miles 385 yards (42.195 kilometres) course since the modern Games were revived in Athens in 1896.”
Bibliography: Brasher, Christopher. Tokyo 1964 : a diary of the XVIIIth Olympiad. London: Stanley Paul, 1964.

Tokyo 1964 : a diary of the XVIIIth Olympiad
“He is talking about one marathon in particular, his first-ever international marathon: twenty-six miles 385 yards of roads and hills and cobbles in Belgrade in 1958-The European Games marathon. He dropped out. I was going like a dream for five miles and then I folded-no reserves. At eighteen and a half miles I couldn’t go a step farther. If only I could retract that decision. I should have walked-anything rather than drop out.”

“She did not have to. She won a gold medal and broke the world record with consummate ease. It was so easy I could not believe I had won, she said afterwards. The whole story sounds like one of those romantic serials in a woman’s magazine. But this one happens to be true. Yesterday evening, under the huge concrete stands of the stadium, she was the only person who could comfort her fiancé after the greatest disappointment of his life. Today she sailed through a very tough event to present him with what foreign journalists are calling “the greatest gold medal in the women’s events.”
Bibliography: Brasher, Christopher. Tokyo 1964 : a diary of the XVIIIth Olympiad. London: Stanley Paul, 1964.

Οριστικά ο ύμνος καθιερώθηκε στο Τόκιο το 1958
«Η σύνθεση του Ολυμπιακού Ύμνου και η εκτέλεσή του έγινε για πρώτη φορά στους ‘Α Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1896… Την εκτέλεση διηύθυνε ο ίδιος ο Σαμάρας… Ο Ολυμπιακός Ύμνος Παλαμά-Σαμάρα ακούσθηκε και πάλι στο κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο στην Μεσοολυμπιάδα του 1906 αλλά η απόφαση καθιέρωσής του πάρθηκε μισό αιώνα αργότερα. Το 1957 κατά τη γενική προετοιμασία των Αγώνων της Ρώμης (1960) προκηρύχθηκε από τη ΔΟΕ διαγωνισμός για τη μελοποίηση του Ολυμπιακού Ύμνου. Όμως τον Μάιο του 1958 κατά τη Σύνοδο της ΔΟΕ στο Τόκιο και κατά την επίσημη έναρξη των εργασιών ανακρούσθηκε ο Ολυμπιακός Ύμνος του Σαμάρα, με εκτέλεση από τη μεγάλη φιλαρμονική ορχήστρα του Τόκιο, η οποία ήταν εντυπωσιακή και προκάλεσε αληθινό ενθουσιασμό. Οι παριστάμενοι, όλοι σχεδόν, είχαν σηκωθεί όρθιοι και χειροκροτούσαν θερμά και παρατεταμένα. Η απόφαση στη Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ που ακολούθησε ήταν να καθιερωθεί οριστικά ως ο επίσημος Ολυμπιακός Ύμνος, αυτός των πρώτων Ολυμπιάδων των Αθηνών, του οποίου η χορωδιακή απαγγελία γίνεται στην Ελληνική γλώσσα όπως ακριβώς τον συνέταξε ο Κωστής Παλαμάς χωρίς να έχει μεταφρασθεί.»
Bibliography: Λιβέρης, Γιώργος. Η ιστορία της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων της Ελλάδος : 1894-1994 . Αθήνα: Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων, 1995.